همه رفتند از این خانه ولی غصه نرفت ،

این یار قدیمی چه وفایــی دارد ...

 

 

باغبان در را نبند من فرد گلچین نیستم

من اسیر یک گلم دنبال هر گل نیستم.

 

 

هر که در سینه دلی داشت به دلـداری داد

دل نفرین شده ی ماست که تنهاست هنوز

 

 

نا له پنداشت که در سینه ی ما جا تنگ است

رفت و برگشت سراسیمه که دنیا تنگ است

 

 

آنروز که کارِ همه می‌ساخت خداوند     

ما دیر رسیدیم و، به جائی نرسیدیم

 

 

با خون غم نوشتم غربت مکان ما نیست

از یاد بردن دوست ، هرگز مرام ما نیست

 

 

نمی دانم چه هنگام از کدامین راه...

ولی یکبار دیگر باز خواهم گشت...

 

 

با فراغت تو شکستی دل من، می ترسم!

خرده های دل من در کف پایت برود

 

 

ای که گفتی آشنایی با غریبان مشکل است

آشنایی می توان کرد  جدایی  مشکل است

 

 

 دست وپایی می توان زد بند اگربردست وپاست

وای بر  جان  گرفتاری  که  بندش  در  دلست

 

 

هر که را عشق نباشد نتوان زنده  شمرد

وآن که جانش ز محبت اثری یافت نمرد

 

 

پروانه نیستم که به یک شعله جان دهم

شمعم که جان گدازم  و  دودی  نیاورم

 

 

بلای  عشق  را  جز  عاشق  شیدا  نمی داند

به دریا رفته می داند مصیبت های طوفان را

 

 

 بر آنم گر تو باز آیی که در پایت کنم جانی

از این کمتر نشاید کرد در پای تو قربانی .. 

 

 

جگر   شیر   نداری   ره   عشق   مرو

که در این راه بسی شیر جگر باید خورد

 

 

 پروانه صفت دور جهان گردیدم

نا مردم اگر مرد در عالم دیدم

 

 

یکرنگ تر از تخم مرغ رنگی نیست

آن هم  که  شکستم  دو  رنگش  دیدم

 

 

 قفس دیدم رهایی  یادم  آمد

تو رفتی بی وفایی یادم آمد

 

 

امروز کسی محرم اسرار کسی نیست

ما تجربه کردیم کسی یار کسی نیست

 

 

 من بلبل آن گلم که در گلشن راز

پژمرده شد و منت شبنم نکشید

 

 

شمع اگر پروانه را سوزاند خیر از خود ندید

آه عاشق زود گیرد  دامن معشوق را .......

 

 

 تنها نه همین دلبر  من  عهدشکن   شد

 با هر که دم از عشق زدم دشمن من شد

 

 

قربان وفاتم به وفاتم قدمی نه

تابوت ببویم مگر از رخنه تابوت

 

 

هیچ کس جای مرا دیگر نمی داند کجاست

آن قدر در عشق او غرقم  که  پیدا   نیستم

 

 

اشک در چشمان من طوفان غم داردبه دل

خنده بر لب می زنم تا کس  نداند  راز   دل

 

 

 مطمئن باش که مهرت نرود از دل من

مگر آن روز که در خاک شود منزل من

 

 

عاشقی مقدور هر عیاش نیست

غم کشیدن صنعت نقاش نیست

 

 

من همان روز ز فرهاد طمع ببریدم

 که عنان دل شیدا به کف شیرین داد. 

 

 

تو رفته ای که بی من سفر کنی

من مانده ام که بی تو شبها سحر کنم

 

 

دردم از یار است و درمان نیز هم

دل فدای او شد و جان نیز هــــم 

 

 

اشتباهی که همه عمر پشیمانم از آن

اعتمادیست که بر مردم دنیا کردم

 

 

 خوش آنکه از دو جهان گوشه غمی دارد

همیشه سر به گریبان ماتمی دارد 

 

 

امروز در اقلیم سپیدی و سیاهی

از روز من و زلف تو آشفته تری نیست

 

 

این تراشیدن ابروی تو از تندی خوست

 تا نگویند تا بالای دو چشمت ابروست

 

 

صدایم خیس و بارانی است

نمی دانم چرا در قلب من پاییز طولانی است

 

 

 شبی مجنون به لیلی گفت که ای محبوب بی همتا

 تو را عاشق شود پیدا ولی مجنون نخواهد شد

 

 

 

نظرات شما عزیزان: